شرط حیات!
بسم الله الرحمن الرحیم
زنده بودن با زندگی کردن متفاوت است. ممکن است عده ای باشند و زنده باشند ولی زندگی نکنند. حال اینکه ممکن است عده ای زنده نباشند ولی زندگی کنند!
وقتی موجودی علائمی مانند تنفس و خوردن و خوابیدن و حرکت کردن و ... داشته باشد آنگاه زنده بودن آن موجود برای ما مشهود میشود.
ولی سوالی باشد در ذهن های ما:
زندگی کردن یعنی چه؟
چه کسی زندگی میکند؟
چرا باید زندگی کرد، مگر فقط زنده بودن چه اشکالی دارد؟
چگونه باید زندگی کرد، و بهترین زندگی چگونه برای انسان رقم میخورد؟
وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنْبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِینٌ ﴿۶۹﴾
لِیُنْذِرَ مَنْ کَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿۷۰﴾
ما هرگز شعر به او نیاموختیم، و شایسته او نیست، این (کتاب آسمانی) تنها ذکر و قرآن مبین است. (۶۹) هدف این است که افرادی را که زنده اند انذار کند و بر کافران اتمام حجت شود و فرمان عذاب بر آنها مسلم گردد. (۷۰)
در طول حیات تمام اشخاص، همیشه حرف هایی به گوش میرسد. حرف هایی که پرده از عاقبت هایی برمیدارد. عواقبی بعضا خطرناک و ترسناک. این هشدار ها را ممکن است هر فردی از جایی دریافت کند، بعضی در درون خود این هشدار ها را حس میکنند، بعضی وقت ها با دقت در پدیده های اطراف، بعضی وقتها با مرور تاریخ، بعضی وقتها با رخداد ها و اتفاقات، و بعضی وقتها هم کسانی هستند که این عواقب را به ما گوشزد میکنند.
هر شخصی که زنده بودن برایش ممکن باشد، این " انذار ها " را دریافت میکند. ولی واکنش ها در مقابل انذار ها بسیار متفاوت است. بعضی هستند که از کوچکترین انذار ها استفاده میکنند و عاقبت ها را نظاره میکنند و راه را برای خودشان مشخص میکنند. عده ای به بعضی گوش میدهند و بعضی را گوش نمیدهند. عده ای هم هستند که به هیچ انذاری گوش نمیدهند. حتی اگر بزرگترین انها را به او بدهند.
بدانید تمام این انذار ها مهم هستند. زیرا هرکدام از خطری خبر میدهند که هلاکت را در کمین خود دارند. اگر کسی انذاری را از دست بدهد، خیلی به هلاکت نزدیک میشود. پس در واقع استفاده درست از انذار ها یکی ا مهم ترین کار های یک نفر در زنده بودن او است. و کاملا واضح است که اگر کسی انذار ها را جدی نگیرد و انها را تکذیب کند، هلاکتش قطعی است. اینگونه رفتار ها از غفلت نشئت میگیرد و کسی که اینگونه رفار میکند، غافل است.
انذار ها برای کسانی استفاده دارد که همواره بخواهند ان عواقب را به یاد بیاورند. کسانی که عاقبت با شکوه خود را همواره در مرکز توجه داشته باشند. کسانی که نمیخواهند خطری، اینده باشکوه انها را تهدید کند. کسانی که میترسند از لحظه ای که از اینده خوبشان دور شوند. انذار برای کسی است که اهل یاداوری و ذکر باشد و همچنین اهل خشیت و ترس از کار اشتباه. انذار برای این انسان ها بسیار اهمیت دارد.
راه برای رفتن هموار شده است؛
خداوند قرآنی حکیم که برای لحظه لحظه زندگی انسان حکم دارد فرستاده است. قرآنی که چشمه های خکمت از کلمات آن جاری هستند. قرآنی که خداوند با عزت رحمتش برای ما فرستاده است. قرآنی توسط رسولی به ما رسیده است که بر شاه راه هدایتی انسان ها قرار دارد. رسولی که برای ایمان نیارودن عده ای دق میکند و بر هدایت تمام انسان ها اهتمام جدی دارد. غایت همراهی چنین رسولی و چنین کتابی با هم، انذار انسان ها است. انذار انسان ها، تا از غفلت خارج شوند.
راه برای رفتن هموار شده است؛
ولی خود ما هستیم که تصمیم میگیریم که برویم یا نرویم. ما هستیم که تصمیم میگیریم دانه ی کاشته شده مان را تبدیل به درخت تنومند کنیم یا زیر خاک مدفون و گندیده شویم. وظیف رفتن تنها و تنها بر دوش خودمان است. اگر نرفتیم، نمیتوانیم کس دیگری را مقصر بدانیم.
راه برای رفتن هموار است...
زنده بودن با زندگی کردن فرق دارد. زندگی کردن یعنی عاقبت خود را ساختن به گونه ای که بهترین عاقبت ممکن باشد. بهترین عاقبت هم همان دریافت اجر از خداوند کریم است. زندگی کردن یعنی مهم بودن عاقبت برای انسان ها. زندگی کردن یعنی انذار پذیری. زندگی کردن یعنی اتصال به قرآن و رسول. زندگی کردن یعنی وارد صراط مستقیم شدن و رسیدن به خدا به واسطه قرآن و رسول.
تنها کسی که زندگی میکند عاقبتش با شکوه میشود. حیات یعنی زندگی کردن.
شرط های حیات، ذکز و خشیت است. کسی که بخواهد حیات داشته باشد، باید ذکر و توجه خود را اصلاح کند. همچنین از دور شدن از راه درست بترسد.
