زنده بودن با زندگی کردن متفاوت است. ممکن است عده ای باشند و زنده باشند ولی زندگی نکنند. حال اینکه ممکن است عده ای زنده نباشند ولی زندگی کنند!
وقتی موجودی علائمی مانند تنفس و خوردن و خوابیدن و حرکت کردن و ... داشته باشد آنگاه زنده بودن آن موجود برای ما مشهود میشود.
ولی سوالی باشد در ذهن های ما:
زندگی کردن یعنی چه؟
چه کسی زندگی میکند؟
چرا باید زندگی کرد، مگر فقط زنده بودن چه اشکالی دارد؟
چگونه باید زندگی کرد، و بهترین زندگی چگونه برای انسان رقم میخورد؟
(خداوند جوانی را دوست دارد که جوانی اش را برای طاعت خداوند به فنا بدهد)
[ میزان الحکمه، ح. ۹۰۹۷.]
روایت اول:
به خودش امد ولی خیلی خیلی دیر شده. تازه فهمیده بود چه کاری کرده است. در دلش آشوب بود. دیگر کار از کار گذشته و هرچه کند هم نمیتواند جبران کند. دوست داشت که زمین او را ببلعد. یاد چند روز پیش افتاد که برای کمک خواستن در خانه اش را زده بودند. ولی او به جای انکه خودش را همراه کند، اسب و شمیشرش را پیشنهاد داده بود. میدانست هیچ حسی بدتر از حس الان او نیست. حسی که داشت کمتر از عذاب اتش نبود...
عصر عاشورا بود و دید که اهل بیت پیامبر(ص) را به اسارت میکشند. دید که دشت پر خون بود و فقط برایش حسرت ماند.
روایت دوم:
خمار به سر کشید و چادر به کمر بست. انگار معرکه ای به پا شده و زمان رزم است و ختم این قائله تکبیر فاطمه(س) را میخواهد. با جمعی از زنان راهی مسجد شد. خدا میداند که میخواهد چه اتفاقی بیفتد.
خطبه ای خوانده شد و حرف هایی رد و بدل شد. تازه مشخص شده بود که زهرا(س) فدک را بهانه کرده بود برای انکه از حق علی(ع) دفاع کند. ولی مگر آن اجتماع را چه شده است که نمیفهمد! نمیبینند! نمیشنوند!
وقتی از مسجد بیرون آمد، به او نسبت هایی نظیر مسلمان نبودن داده بودند...
از فدک و روضه هایش همین بس که غفلت جماعتی، مسیر بشریت تا به قیامت را عوض کرد.
بقیه متن در ادامه مطلب
امان از غفلت!
امان از دور شدن از ذکر حقایق!
خدایا به تو پناه میبریم از حقایقی که نسبت به انها غافل بودیم!
خداوندا؛ به آخرین دعا های حضرت صدیقه (س) غفران خود را شامل اعمال غفلت زده مان بفرما...
«اللّهُمَّ اِنّی أسألُکَ بِمُحَمَّدٍ المصطفی و شُوقه إلیَّ و بِبَعلی عَلیٍ المُرتَضی و حُزْنه عَلَیَّ، وَ بِالحَسَنِ المُجتَبی و بکائِه عَلَیَّ وَ بِالحُسَیْنِ الشَّهیدِ و کآبَتهِ عَلَیَّ و بَناتی الفاطِمیّات تحسّرهُنَّ عَلَیَّ، انَّکَ تَرحَمُ وَ تَغْفِرُ لِلعُصاةِ مِن اُمَّةِ مُحمّدٍ و تَدْخُلُهُم الجَنَّةَ، اِنَّکَ اَکْرَمُ المَسئولینَ وَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ»
خداوندا؛ به تو پناه میبریم از ندیدن حقایق! از عدم بصیرت! از غل هایی که بر اثر غفلت زدگی بر گردنمان میفتد. از سد هایی که روبرو و پشت سرمان را بپوشانند...
وَجَعَلْنَا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ ﴿۹﴾ وَسَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۱۰﴾
سوره مبارکه یس
بقیه متن در ادامه مطلب
